Η συζήτηση με τον εαυτό μας είναι πνευματική αναζήτηση, τροφή και κινητήριος δύναμη για τους 2 μαγνήτες μας: του μυαλού μας & του εγκεφάλου μας! Ό λ α ξεκινάνε από εμάς τους ίδιους.

Σας αποκαλύπτω μία ειλικρινή συζήτηση που έχω με τον εαυτό μου, προκειμένου να τον καθησυχάζω, να τον ηρεμώ, να τον ανεβάζω ψυχολογικά, να τον κρατώ ανεβασμένο σε υψηλά επίπεδα γιατί η Μαρία πρέπει να ανήκει στην  Μαρία, όπως κι εσύ που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή, οφείλεις να ανήκεις σε εσένα!

Να μη σκορπίζεσαι αναίτια σε τοξικές ενέργειες, ανθρώπους & καταστάσεις… Είναι μέρος της επιστήμης του Ευ Ζην να μιλάμε στον εαυτό μας. Να αξιώνουμε, να επιθυμούμε να ονειρευόμαστε γι’ αυτόν. Δικαίωμά μας η καλύτερη ζωή.

Μία ζωή που πραγματικά να μας αξίζει…

Για εσένα εαυτέ μου λοιπόν, για εσένα, που όλα δείχνουν πως πάμε και πάλι να τα καταφέρουμε.

Πρόσεξε! Όχι να ξεφύγουμε από αυτή τη δύσκολη και πιεστική φάση, όχι να την αποφύγουμε, μα, και αυτή τη φορά, πρέπει να τα καταφέρουμε.

Σε ξέρω καλά εαυτέ μου! Μάθαμε πια, πως όσο αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε γυμνά τα ζόρια μας, αυτά δεν ησυχάζουν, απλώς κοιμούνται όπως κάνουν τα θηρία, μας καθησυχάζουν για λίγο και ξαφνικά  …επανέρχονται.

Μάθαμε πως οι κύκλοι είναι για να κλείνουν, κι αν δεν κλείσουν, κι αν τους προσπεράσουμε, μόνο εμένα ξεγελάω. Εμένα, που στην τελική, μόνο εμένα έχω, μόνο εμένα είχα! Ανέκαθεν.

Ναι, τα συμμερίζομαι όλα. Ήταν δύσκολα. Πολύ. Αφόρητα. Πόση σκοτεινιά και πόση αδράνεια. Πόση απελπισία να αδράξω καθημερινά. Συναισθηματικά στηρίγματα που ήταν καταδικασμένα να με κλειδώσουν σε κενά. Σε διλήμματα. Σε αδιέξοδα. Σε κομβικά σημεία. Τα λάθη μου φυσικά και τα έκανα, μα είναι δικά μας εαυτέ μου. Δικά μας να κλαίμε, δικά μας να γελάμε, έτσι όπως ακριβώς με έμαθες και εξακολουθείς να το κάνεις.

Σε ευχαριστώ εαυτέ μου!

Σε ευγνωμονώ για τους δύσκολους και απαιτητικούς τελευταίους μήνες που περάσαμε τόσα πολλά μαζί. Ναι καλά κατάλαβες.  Εκείνους που κάθε ίχνος εσωτερικής δύναμης είχε κρυφτεί επιμελώς!

Στους μήνες εκείνους που δεν μπορούσα να με φανταστώ πια ως αναπόσπαστο κομμάτι του έξω κόσμου. Μα είχες, βλέπεις, μια σοβαρή αποστολή. Να βοηθάς τους άλλους ανθρώπους. Εκτός της οικογένειας σου…

Έπρεπε λοιπόν να τα πούμε ξεκάθαρα οι 2 μας,  και να αντιμετωπίσουμε πάλι μαζί τους πιο ενδόμυχους φόβους μου. Με τα πάθη μου, τα παράπονά μου, τα αδιέξοδά μου, είχα πολλές αναφορές να σου κάνω, δεδομένα να σου αναλύσω.

Μα να ‘σαι και πάλι, εαυτέ μου. Στήριγμά μου. Σύμμαχέ μου βρε μπαγάσα!  Μα σε καλό σου εσύ, πάλι  χαμογελάς!

Στο έλεγα πως δεν είχε φύγει το χαμόγελο μου, στο ‘λεγα κι ας μην το πίστευα πάντοτε μέσα μου. Είχα ανάγκη να το πιστεύω όμως, να ξέρεις. Να πιστεύω σε εσένα. Σε εμάς!

Ξέρεις πότε κατάλαβα πως θα τα καταφέρουμε πάλι; Λοιπόν, θυμάσαι που κάθε τόσο ξεπρόβαλλαν σκέψεις θετικές και καθάριζαν το μαύρο το έντονο; Θυμάσαι που ζητώ από το Σύμπαν να λουστώ σε Λευκό Φως; Θυμάσαι που όταν μου έρχεται μία αρνητική σκέψη φωνάζω δυνατά 3 φορές άκυρο, άκυρο, άκυρο με πάθος για να διώξω το σκοτάδι του μυαλού μου που πάει να κάνει παιχνίδια; Θυμάσαι ξαφνικά που μια μέρα χαμογελάσαμε μαζί γενναιόδωρα απλόχερα, εγκάρδια και στην άγνωστη κυρία που της είπα αβασάνιστα καλημέρα και μου χαμογέλασε κι αυτή αυθόρμητα; Θυμάσαι με τα λουλούδια που ξαφνικά μου έφερε ο άντρας μου που έκανα σαν παιδί;

Με τα χαμόγελα των μαθητών μου που με αγκαλιάζουν και μου λένε «ναι!, τα κατάφερα»;

Όταν όλα αυτά εαυτέ μου, γίνονται  όλο και συχνότερα , τότε νιώθω πως δεν επιβιώνω απλά, αλλά πως ζω πραγματικά! Κάθε ημέρα.

Ξανά. Όρθια. Έτοιμη. Κάποιες φορές αφόρητα  κουρασμένη, μα εξίσου δυνατή. Με πίστη σε εσένα εαυτέ μου, ναι μαζί τα καταφέραμε. Τι έμεινε να μάθω και τι να καταλάβω;

Τι μπορούν να μου προσφέρουν αρρωστημένες λογικές, ρευστές ηθικές αντιλήψεις και αινιγματικές συνειδήσεις; Εγώ θέλω εαυτέ μου κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ να έχω χορτάτο το μικρόβιο της συνείδησής μου. Να έχω …εσένα καλά. Στην τελική, αυτό που ανέκαθεν μετρούσε για εμένα είναι να σε έχω καλά εαυτέ μου, διότι σε χρειάζομαι ως σύμμαχο κι όχι ως εχθρό κι αυτό γιατί τότε θα με καταστρέψεις. Σε θέλω όσο το δυνατό, λιγότερο ανέπαφο εαυτέ μου από εξηγήσεις και αλήθειες όπου το ψέμα και η ανειλικρίνεια είναι η γνήσια ταυτότητα!

Σκέψου πόσο καλά τα καταφέραμε μαζί έως σήμερα! Μαζί το κάναμε αυτό! Πως το κάναμε; Γιατί την …γλυτώσαμε; Μα έχουμε ακόμα τα όρια μας, τις ταυτότητες μας, το δικό μας στίγμα, τους στόχους μας.  

Τα όνειρά μας τα μεγάλα που για λίγο τα αφήσαμε, είναι ακόμη εκεί. Με περιμένουν εαυτέ μου, μας περιμένουν ακόμα να τα πραγματοποιήσουμε!  Είναι άλλωστε γερά θεσμοθετημένα, δημιουργημένα με πλήρη, καθαρή συνείδηση, με συγκρότηση λογικής.

Τους τελευταίους μήνες, τότε που όλα τα δεδομένα, πρόσταζαν να σιγάσω,  να παραιτηθώ γιατί τα εμπόδια ήταν δύσκολα, εσύ εαυτέ μου με στήριξες. Επιμέναμε μαζί, πάντα μαζί, κόντρα στον κλοιό κι ας κόντευε να μας πνίξει! Γιατί με έμαθες να φτάνω εκεί που δε μπορώ. Να σηκώνομαι. Κάθε φορά. Να μη παραιτούμαι ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι το κάνουν στα μέσα της διαδρομής.  Με έμαθες να ορθώνω κυριολεκτικό και ηθικό ανάστημα. Να έχει αξία η πατημασιά μου στο άπειρο Σύμπαν. Με έμαθες να σε σέβομαι. Να μη κάνω εκπτώσεις στην αξία μου. Τις αρχές μου.

Να είσαι και πάλι καλά μπαγάσα εαυτέ μου! Σε ευχαριστώ για τους κύκλους που έκλεισαν και  σφραγίστηκαν λες δεν υπήρξαν ποτέ. Διότι πρόλαβα να διδαχθώ! Να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Σοφότερος. Δυνατός. Τι κι αν δεν έκλεισαν κάποιοι τόσο ομαλά όπως θα θέλαμε κι οι 2 μας;

Τι νόημα θα είχε εαυτέ μου η ζωή χωρίς εσένα πλάι μου; Τι νόημα θα είχε η δική μου πορεία χωρίς δυσκολίες; Εσύ με έμαθες να διαβάζω την ποίηση που κρύβουν οι αναποδιές, όταν όλα δεν έρχονται όπως τα περιμένω. Τι νόημα θα είχε η πορεία; Το ταξίδι μου; Πώς να βελτιώνομαι άμα δεν τσαλακώσω και την τελευταία πτυχή μου που επιδέχεται τσαλάκωμα; Αν δεν αυτοσαρκάζομαι με τις ατέλειες μου; Αν δε δουλεύω την ατελή φύση μου με στόχο να γίνω καλύτερη σε αυτό που αγαπώ να κάνω, καλύτερη γενικά;

Τι ομορφιά να μπορέσω να ανακαλύψω εαυτέ μου, να προσδώσω στα πιο μικρά, όταν όλα έρχονται αβίαστα, εύκολα;

Έχουμε ακόμα δρόμο να κάνουμε. Έχουμε όμως ακόμα, ο ένας τον άλλο.

Όλα, τα πάντα είναι Ενέργεια! Φως και Σκοτάδι.

Η δική μου επιλογή Λευκό Φως στην Ψυχή, που διώχνει το σκοτάδι. Είμαστε οι επιλογές μας εαυτέ μου. Πάμε για άλλα λοιπόν. Ακόμα πιο όμορφα όνειρα να κατακτήσουμε. Σε θέλω μαζί μου εαυτέ μου. Σε χρειάζομαι.  Για να μπορώ να είμαι …εκεί όταν αυτά έρθουν!

Μαρία Ζώη