Μέσα στους κύκλους του χρόνου, στο σημείο τομής όπου το παρελθόν συναντιέται με το μέλλον, δημιουργείται μια μαγική ενεργειακή ένωση: το παρόν. Το «τώρα» διαρκώς αναπλάθεται. Αναδομείται από τις στάχτες του «πριν» και λούζεται στο φως του «μετά». Κάπου εκεί στα ασαφή ενεργειακώς πλαίσια του χρόνου και του χώρου, όπου οριοθετούμε εμείς οι άνθρωποι την πραγματικότητα μας, υπάρχει αυτό που ονομάζουμε «Ζωή».
Ο χρόνος, είναι μία ακόμη διάσταση. Η αέναη μετάβαση από το παρελθόν, στο παρόν και αμέσως μετά, στο μέλλον. Είναι αμείλικτος. Προς κάθε κατεύθυνση & με όλους!!! Κυλά μέσα από τα χέρια μας. Σαν νερό. Λες και υπάρχει παρά μονάχα στο μυαλό μας.
Ανάμεσα σε αυτούς τους λεπτούς ενεργειακούς δεσμούς, η ζωή μοιάζει σαν παρένθεση. Η Ζωή μας συστήνεται σαν κάποιες στιγμές στις οποίες φυλακίζουμε απλά τον χρόνο, αντλώντας σταγόνες ευτυχίας. Ναι, σταγόνες! Γιατί; Διότι η Ζωή είναι ευλογία. Ρέει σαν το νερό που συμβολίζει τη Ζωή αλλά είναι κιόλας!!!…
Από την ατελή όμως φύση μας, είμαστε …καταδικασμένοι να αναζητούμε διαρκώς και κυρίως με λάθος τρόπους, την ευτυχία!
Μπορούμε όμως να ζήσουμε ουσιαστικά ευτυχισμένοι, αρκεί να ζούμε το «τώρα» και με τους 2 μαγνήτες μας και με όλη μας την ένταση: καρδιά, μυαλό. Βάζοντας όμως και μη παραλείποντας το πιο βασικό δομικό υλικό και εφόδιο ταυτόχρονα! Την ψυχή. Από ψυχής και με ψυχή λοιπόν να ενεργούμε… Σε όλα. Στα πάντα!
Το μέλλον άλλωστε, είναι αβέβαιο και το παρελθόν ανήκει στο χθες, όσο μάταια και αν προσπαθούμε ενίοτε να κρατηθούμε από αυτά.
Αν ζούμε εστιάζοντας στο πρώτο θα έχουμε άγχος, αν ζούμε εστιάζοντας στο δεύτερο θα ζούμε με θλίψη. Ενώ αν ζούμε στο «τώρα», μπορούμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι.
Η ικανότητα να εστιάζουμε και να συγκρατούμε την προσοχή μας στην παρούσα στιγμή δεν είναι και ότι πιο εύκολο. Χρειάζεται προσήλωση, πειθαρχία. Καλλιεργείται, αναπτύσσεται και εξελίσσεται με διαρκή εξάσκηση και προσπάθεια.
Αν γίνουμε παρατηρητές του ίδιου μας του εαυτού, κάθε λεπτό, τι κάνει, πως νιώθει, πως κινείται και ελέγχοντας την αναπνοή μας, επαναφέρουμε την παρουσία μας στην στιγμή.
Η επαφή με την φύση μπορεί επίσης να μας ωθήσει στο να εστιάσουμε στο τώρα. Αρκεί να παρατηρήσουμε με προσοχή κάτι που δεν είναι φτιαγμένο από ανθρώπινα χέρια. Ένα αστέρι, ένα δέντρο, ένα λουλούδι, μια πεταλούδα. Να συγκεντρώσουμε όλες μας τις αισθήσεις στην μαγεία της φύσης & στις μελωδίες της. Στην ροή του ποταμού, στην γαλήνη της λίμνης, στα κύματα της θάλασσας, στον αέρα που φυσά και στον τρόπο που μας χαϊδεύει τα μαλλιά, αφήνοντας τα ίχνη του απαλά το δέρμα. Στον απέραντο ουρανό που ανήκουμε όλοι…
Κάτι τέτοιες στιγμές μπορούμε να νιώσουμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον να γίνονται ένα. Ο χρόνος τότε σαν να «παγώνει». Μοιάζει να σταματά. Η αίσθηση της απόλυτης παρουσίας μας στη στιγμή αρκεί, ώστε να αρχίσει η ευτυχία να ρέει μέσα μας. Όλα άλλωστε ξεκινάνε εκ των έσω! Από εμάς τους ίδιους. Αν θέλουμε λοιπόν να βρούμε την ευτυχία, δεν έχουμε παρά να βουτήξουμε κυριολεκτικά μέσα μας…
