Πόσες φορές επενδύσαμε χρόνο, ενέργεια, συναίσθημα, χωρίς καν να το σκεφτούμε.            Αγαπήσαμε κάποιον άνθρωπο άνευ όρων και στην πορεία αντιληφθήκαμε ότι δεν υπήρχε η αντίστοιχη …ανταπόδοση, ανταπόκριση και πως τα πράγματα δεν έγιναν ή δεν ήρθαν όπως   ακριβώς περιμέναμε.

Σε αυτό ακριβώς το κομβικό σημείο αντίληψης παίζονται τα …δράματα! Δηλαδή, προκύπτουν οι ψυχικές αστάθειες και οι μεταπτώσεις, τα διλήμματα, οι προβληματισμοί, οι απογοητεύσεις,  η θλίψη, η κατάθλιψη, οι αβεβαιότητες και φυσικά η ενοχική συμπεριφορά κι όλα τα λάθη του κόσμου με τα οποία επιβαρύνουμε τον εαυτό μας. Τότε προκύπτει και το ερώτημα που δεν είναι ρητορικό: γιατί αγαπώ, εφόσον δεν αγαπιέμαι; 

Έχει νόημα; Που οδηγούμαι; Γιατί να βιώνω αυτή τη κατάσταση; Έχω να διδαχθώ κάτι απ’ όλο      αυτό που συμβαίνει;

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι μία: ΝΑΙ!!!

Το να αγαπάμε άνευ όρων εκτός από προτέρημα είναι και μέρος της φύσης μας που επιτέλους οφείλουμε να ανακαλύψουμε σε πολλές εκδοχές του εαυτού μας. Διότι η αγνή, άδολη αγάπη είναι η βάση για να αλλάξουμε το κάρμα μας.

Η βάση της Χριστιανικής θρησκείας μας…

Η αγάπη δεν είναι συνεταιρισμός, δεν είναι ειδική συνθήκη και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί γεγονός αποδοχής και ανταλλαγής.

Αγαπώ για να …αγαπώ!

Διότι έτσι απλά νιώθω. Διότι αγαπώ, σέβομαι, εκτιμώ τον εαυτό μου, διότι όταν είμαι αλληλουποστηρικτικός, γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, ζωντανός, πλήρης, αρκετά ικανός να δώσω αλλά και να εμπνεύσω αγάπη. Να δώσω όμως θα πει προσφέρω απλόχερα, γενναιόδωρα το συναίσθημα χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα.

Ότι δίνουμε παίρνουμε σε αυτή τη ζωή όμως στην αγάπη ισχύει άλλος Συμπαντικός Νόμος.                  Δίνω για να δώσω. Αγαπώ γιατί …ΑΓΑΠΩ!!!

Τι σημαίνει αυτό; Πως είμαι δεδομένος με την αγάπη μου, το συναίσθημα μου, αγαπώ και στις δύσκολες και τις πιο πιεστικές συνθήκες. Διαρκώς παρέχω συναίσθημα χωρίς να παραπονιέμαι, αγκαλιάζω, χαμογελώ και είμαι εκεί ως γέφυρα, ως στήριγμα χωρίς καν να το σκεφτώ. Έτσι απλά. Άδολα. Χριστιανικά κι ανθρώπινα.

Στην ουσιαστική αγάπη δεν χωρούν δεύτερες σκέψεις και back up!!!

Όταν είμαστε γνήσιες γεννήτριες θετικής σκέψης, ενέργειας κι αληθινής αγάπης δε στερεύουμε ποτέ. Διότι όσο πιο πολύ δίνουμε τόσο πιο ευτυχισμένους ανθρώπους κάνουμε που θέλουν …οικειοθελώς να είναι πλάι μας.

Οι σχέσεις είναι εθελοντικές. Ποιος είπε λοιπόν πως δίνοντας αγάπη διαρκώς στερεύει η ψυχή και νιώθουμε το απόλυτο κενό;

Δεν μπορείς να είσαι μίζερος στην αγάπη. Δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες στην αγάπη.        

Ούτε ημίμετρα…

Η αγάπη που προσφέρουμε μας κάνει να νιώθουμε σημαντικοί γιατί όσο δίνουμε τόσο εισπράττουμε χαρούμενα πρόσωπα, καλές κουβέντες, ευτυχισμένα άτομα. Όπως έλεγε η Σμυρνιά γιαγιά μου «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη» έτσι ακριβώς συμβαίνει και με την αγάπη… Όσο βλέπουμε τα αποτελέσματα της προσφοράς μας, συνεχίζουμε με μεγαλύτερη όρεξη να προσφέρουμε, διότι θέλουμε να νιώθουμε όλο και περισσότερο ευτυχισμένους ανθρώπους κοντά μας. Δε λέω πως είναι εύκολο. Στην εποχή μας ακόμα και το να πεις αυθόρμητα μία καλή κουβέντα, από καρδιάς για κάποιον, θεωρείται ψυχικό μεγαλείο! Πόσο μάλλον να φτάνεις σε ένα επίπεδο να νιώθεις τους ανθρώπους ευτυχισμένους και να χαίρεσαι εσύ ο ίδιος με τη χαρά τους και την ευτυχία τους! Πόσο μάλλον να είσαι εσύ ο κεντρικός πυρήνας και ο δημιουργός της δικής τους ευτυχίας. Αυτός είναι για μένα ο ορισμός της προσφοράς. Να δίνεις αγάπη από άποψη!

Η αντανάκλαση τώρα της προσφοράς μας, της αγάπης μας έχει πολλές εκδοχές.

Εγώ αγαπώ. Οι άλλοι όμως …εμένα;!

Μπορώ να αγαπηθώ, εφόσον  δίνω έτσι απλά, ταπεινά και γενναιόδωρα το συναίσθημα μου. Εννοείται πως μπορεί να συμβεί. Να αγαπηθώ επειδή το αξίζω. Το σέβομαι το συναίσθημα μου. Ξέρω την ενεργειακή του αξία. Αγαπώ θα πει, διεκδικώ πίστη από τον άλλον σε εμένα, σεβασμό γιατί είμαι ευγενής κι ευγενικός, το «χτίζω» δηλαδή σε βάθος χρόνου μέσω έργων κι όχι λόγων. Όταν είμαστε εμείς έντιμοι απέναντι στον εαυτό μας, όταν αγαπάμε για να αγαπάμε, όταν νιώθουμε ότι είμαστε σωστοί, δίκαιοι, αυθόρμητοι, γενναιόδωροι, ειλικρινείς, ε ναι, τότε έχουμε συνείδηση, καλή ψυχή και θετική ενέργεια ως άνθρωποι. Η αληθινή, ουσιαστική αγάπη ανθίζει ενεργειακά. Εξελίσσεται. Βρίσκει πάντα αντίκρισμα διότι έχει θεμέλια, βάθος, ουσία, ανθεκτικά δομικά υλικά. Αντέχει στον χρόνο.

Τώρα, αν αγαπιόμαστε είναι γιατί το κερδίσαμε, γιατί το ποθούμε, γιατί το αξίζουμε, γιατί δεν το ζητήσαμε, δεν το πιέσαμε, δεν το εκβιάσαμε και αυτή η αγάπη είναι ότι καλύτερο έχουμε εισπράξει.    Η αγάπη που μας επιστρέφεται απλόχερα και χωρίς αντίκρισμα, είναι αληθινή, αυθεντική και έχει τη δύναμη να διαρκέσει ακόμα και σε αντίξοες συνθήκες, γιατί τροφοδοτείται χωρίς κανόνες, χωρίς πρότυπα, χωρίς εξηγήσεις.

Αυτή η αγάπη είναι ικανή να μας ολοκληρώσει, να μας γεμίσει αυτοπεποίθηση και να χαράξει στο πρόσωπό μας, το πολυπόθητο χαμόγελο που λείπει από την εποχή μας. Γιατί υπάρχουμε κι εμείς οι φωτεινοί άνθρωποι που η ψυχή μας είναι λουσμένη στο Λευκό Φως κι είμαστε φτιαγμένοι να σκορπάμε γενναιόδωρα αυθεντικά χαμόγελα και να δίνουμε την αγάπη μας μόνο και μόνο για να βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους…

Μη σκέφτεστε λοιπόν να δώσετε την αγάπη σας μόνο και μόνο για να την πάρετε πίσω.

Χαρίστε στους ανθρώπους αυτό που έχετε φυλαγμένο στην καρδιά σας και αν είναι αληθινό θα προσφέρει τόσο σε εσάς αλλά και στους αποδέκτες, πολλά περισσότερα από όσα δώσατε και σίγουρα θα αποδώσει καρπούς.

Ως επίλογο επέλεξα δύο φράσεις ζωής για να ολοκληρώσω τις σκέψεις που μοιράστηκα μαζί σας. Η πρώτη ανήκει στον Μενέλαο Λουντέμη:  «Αγαπώ, θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος, είναι δική του δουλειά». Η δεύτερη είναι η δική μου στάση ζωής: «Με την αγάπη μπορείς να αλλάξεις το κάρμα σου. Είσαι οι πράξεις σου. Είσαι οι επιλογές σου. Αγάπησε αληθινά πρώτα τον εαυτό σου και μετά θα είσαι σε θέση να αγαπήσεις και τους άλλους ανθρώπους. Τόλμησε!  Μπορείς.  Σε αυτή τη ζωή άλλοι τολμούν κι άλλοι δε ξέρουν πως μπορούν να τολμήσουν!»…

Μαρία Ζώη